O escritor Javier Peña di adeus ao seu pai en 'Tinta invisible' após anos sen falarse "sen saber por que"

   A súa terceira obra percorre a vida de autores clásicos co fío condutor da despedida de quen lle inculcou a paixón polas historias

   SANTIAGO DE COMPOSTELA, 2 Nov. (EUROPA PRESS) -

   O escritor Javier Peña (A Coruña, 1979) presenta estes días a súa terceira obra, 'Tinta invisible', a terceira publicada por Blackie Books, na que se despide do seu pai despois de case catro anos sen falar con el "sen saber por que".

   Nunha entrevista con Europa Press, Peña, que antes de dedicarse aos libros foi xornalista e despois asesor nunha consellería da Xunta, non esquiva as preguntas sobre a relación paternofilial, "fío condutor" de 'Tinta invisible'.

   "Non sei moi ben a razón. Foi sen saber por que. Pero diría que aos dous (ao seu pai e á súa nai) lles molestou que deixase o meu traballo como asesor na Xunta. Nunca o falamos, pero eu interpreto que a partir de aí empezou o enfado que derivou nunha discusión estúpida", explica.

   Lamentando o tempo perdido, Javier Peña quítalle ferro e comenta que é algo que ocorre en multitude de familias. Iso si, alégrase de "ter superado o orgullo" nos últimos días de vida do seu pai, que faleceu a finais de 2021.

   Xusto por esa data, Peña lanzou o 'podcast' 'Grandes infelices', que se pode considerar o xerme desta "mestura de ensaio e autoficción", como lle gusta definir 'Tinta invisible'.

   E é que nela percorre a vida de escritores a través de anécdotas "brutais, moitas delas descoñecidas", que sempre lle "dirixen a algún sitio" sobre o que Peña quere contar.

   Cando o estaba xestando, nese "caderno grande chea de notas" que lle acompaña, as historias que de pequeno lle contaba o seu pai estaban moi presentes.

300 BIOGRAFÍAS E 10 MILLÓNS DE VECES

   No últimos tres anos, este coruñés, veciño de Santiago desde hai tempo, leu unhas 300 biografías, un traballo que asegura gozar "moitísimo" e que lle fai sentir "un privilexiado", pero que non é equiparable a quen le simplemente "por pracer".

    'Tinta invisible' foi tomando forma a medida que avanzaba 'Grandes infelices', que acaba de estrear quinta temporada. Pero non foi até marzo de 2023 cando Peña se lanzou a escribilo, un "camiño arduo", segundo confesa, polo que implica de psicanálise dos erros propios.

    Agora, asegura, entende aos seus pais, aos pais en xeral e sobre todo aos de xeracións pasadas, que ven fundamental "ter un traballo estable" --el deixou o seu posto como asesor na Xunta para atreverse coa literatura--. "Para nós é máis importante a satisfacción persoal que os ingresos", afirma.

   En conversación telefónica desde o aeroporto compostelán, reflexiona sobre as decisións vitais, o recoñecemento e, por que non, o éxito. "Vaime ben", admite, pero "un ten que apoiar ás persoas nos peores momentos".

    En todo caso, comprende as "cautelas" dos seus proxenitores e celebra que nos últimos tempos ambos estaban "moi contentos" co seu devir como escritor.

    O leitmotiv que se repite na súa obra é a "infelicidade", destaca. En canto ao seu estilo, descríbeo como "bastante directo", infestado de "humor negro" e baseado nunha "boa estrutura", con "conexións" de modo que "un capítulo leve a outro".

   En 'Tinta invisible', como en 'Infelices' e 'Agnes', segue sendo relevante a estrutura e hai tamén ese amplo "traballo de documentación" que supuxo a lectura de varios centenares de libros sobre as vidas de escritores.

    Meticuloso e detallista, en ocasións rayano no obsesivo, Peña reivindica o amena que supón a lectura de 'Tinta invisible' a pesar de recompilar as andanzas de numerosos literatos clásicos.

   Faio expondo o seu método: "Atopo unha anécdota que me voa a cabeza e sérveme para o que quero contar, ou outras veces é a propia anécdota a que me dirixe cara a un sitio. Pero hai un traballo grande de limpar moitísimo de palla e que quede só a clave da historia".

    "As familias son así" e el sente "na alma" o que lle pasou co seu pai, pero resalta que "o faría 10 millóns de veces", deixar un traballo que non lle enchía e tratar de dedicarse ao que lle apaixona. No entanto, entoa o mea culpa ao asumir que "se cadra llo tería explicado mellor".

O SALTO A LATINOAMÉRICA

   Con 'Tinta invisible', Javier Peña dá o salto a Latinoamérica, onde a espera poder levar en 2025, da man da boa acollida que o seu 'podcast' ten en países como Colombia, Arxentina, México, Chile e Perú, entre outros.

   En Medellín acaba de ter, de feito, "a mellor experiencia profesional" da súa vida. "Pensaba que non ía vir ninguén e foi algo fóra do normal", incide, sobre a súa participación na festa do libro da cidade colombiana. Ao regresar, chancea con que non lle cabía "a síndrome do impostor" na maleta.

   "O libro é como o podcast, pero moito mellor", proclama sen ruborizo, para animar aos seguidores de 'Grandes infelices' a "facer un oco" no seu andel para o seu novo libro como forma de apoiar a pervivencia da publicación dixital en formato de audio.