O escritor pontevedrés charla con Europa Press sobre a súa última novela, 'Cuando la tormenta pase', premiada co Fernando Lara de novela
SANTIAGO DE COMPOSTELA, 23 Jun. (EUROPA PRESS) -
A paisaxe agreste do inverno na Illa de Ons, inaccesible se o clima é adverso e con condicións máis propias de séculos pasados que do actual, é o lugar escollido por Manel Loureiro (Pontevedra, 1975) para ambientar a súa última obra, 'Cuando la tomenta pase' (xa en librarías), un thriller protagonizado por un xornalista reconvertido en escritor, Roberto Lobeira, que se retira á illa galega para acabar de escribir a súa última novela.
"O que non pode supor é que se vai a atopar con que os poucos habitantes da illa están cheos de segredos. Que unha presenza misteriosa deixa agasallos sanguentos nas escaleiras da súa casa, tratando de dicirlle algo que el non é capaz de comprender. E por se isto non fose suficiente, as ondas arrastran até a beira un fardo cuxo contido fai que todas as tensións estalen", relata o propio Loureiro nunha entrevista con Europa Press.
A illa, máis que unha localización, é unha protagonista máis da historia. A idea, confesa, xurdiu dunha visita que realizou a Ons no verán. "Unha noite estaba a pasear e de golpe vin o feixe de luz do faro, como lle pasa a Roberto cando chega á súa casa, destellando entre os arbustos, no medio da escuridade. E nese momento dixen: Isto que acabo de ver tenlle que pasar a alguén", rememora.
Aí foi consciente da "singularidade" do espazo. "É como o crime perfecto, o que está á vista de todo o mundo e ninguén se dá conta. Pódese estar a desenvolver un drama en pleno inverno alí sen que ninguén se decate", comenta.
"É un dos poucos redutos de rural illado que hai na costa, que está masificada. E é un sitio moi específico. No verán é un gran destino turístico pero no inverno queda illado. Durante semanas pode ser inaccesible se as tormentas non permiten chegar. Practicamente non ten habitantes, non hai luz eléctrica, non hai auga corrente. É un anaco do século XIX diante de todo o mundo no século XXI", explica.
ONS, "VISIBLE PERO INACCESIBLE"
Para escribir a novela, Loureiro enfrontouse ás mesmas vicisitudes que Lobeira. Aínda que "non a todas", chancea o pontevedrés. Que confesase, non atopou ningún fardo que puidese metelo en problemas e tampouco se viu envolvido nas disputas familiares duns Capuleto e Montesco á galega.
"Cheguei en pleno inverno, como Roberto, e a experiencia é moi desconcertante. Ese momento de estar pola noite e ver as luces da costa, e darme conta que estaba aí á beira, pero que ao mesmo tempo era coma se estivese na superficie da lúa. Visible pero inaccesible. É unha sensación moi desconcertante e un tanto desasosegante, perfecto para unha historia como esta".
Loureiro tamén coñeceu de primeira man a situación "complicada e inxusta" dos habitantes da illa, a quen agradece a súa hospitalidade. "Nin sequera son donos das súas terras. Teñen un status rarísimo de colonos absolutamente inxusto. É unha situación que debería ser solucionada", defende.
Ao escenario como elemento fundamental acompáñalle unha tormenta que marcará o ritmo dos acontecementos e que lle dá nome á historia. "Roberto vai practicamente a rebufo toda a historia ata que por fin, no último terzo da novela, empeza a ter o control. Empeza a ser el quen leva a iniciativa. Conseguir encaixar ese ritmo climatolóxico co ritmo da historia para min era fundamental".
Preguntado por se hai algo de Loureiro en Lobeira, ademais dunha vocación compartida, o escritor galego recoñece que moito, incluso o físico. "Creo que é a primeira historia que escribo que está protagonizada por un escritor. No fondo, creo que é unha especie de proxección de min mesmo. A diferenza está en que Roberto é un tipo moito máis resolutivo e moito máis áxil do que sería eu nunha situación así, que quedaría na casa", chancea.
O THRILLER, "UN MECANISMO DE RELOXARÍA"
Lobeira reclúese en Ons para tratar de saír do bloqueo que lle impide acabar a novela na que traballa, algo que nunca lle pasou ao entrevistado, segundo recoñece mentres toca coa punta dos dedos a primeira superficie de madeira que atopa.
"Afortunadamente, non. Hai unha chea de ideas por aí. O difícil é conseguir que unha idea se transforme nunha boa historia. Se dunha boa idea sacas unha boa historia, a partir de aí simplemente é contala. Simplemente. Fíxate que parece moi sinxelo, non? E é o máis complicado", reflexiona.
Para Loureiro un thriller é "un mecanismo de reloxaría" no que todo ten que "encaixar". "Cada acción ten que xerar unha reacción. A idea é que ti, mentres estás a ler, quedes absolutamente atrapada. E quédesche atrapada non só pola historia que che estou contando, que iso é o que ves, senón por todo o que non ves, as trampas que eu vou facendo na sala de máquinas, todos os mecanismos para que ti digas: un capítulo máis e déixoo".
O galego reivindica así a literatura como diversión, como un "pacto" entre escritor e lector que debe cumprirse e "nunca decepcionarse".
"Nun thriller, o escritor preséntalle ao lector unha serie de promesas. E ten que cumprilas (...) para que ao terminar, se ti invertiches o teu tempo de lecer, que é escaso, en ler un libro, teñas unha dobre sensación. Por unha banda, esa sensación de perda, de e agora que?, de 'non, espera, seguide contándome cousas. Eu quero seguir convosco'. E ao mesmo tempo, esa sensación de que mereceu a pena, de que che vas con máis do que tiñas. Se consegues facer iso, eu fixen o meu traballo", asegura.
PREMIO FERNANDO LARA
O pontevedrés móstrase moi satisfeito con esta última novela, coa que conseguiu ademais o premio Fernando Lara de novela, un galardón que recibiron no seu momento Terenci Moix, Francisco Umbral e Juan Esalava Galán, entre outros.
"Agora que levo 18 anos nisto xa me empezo a sentir seguro. A síndrome do impostor xa se me vai pasando. Sobe todo co premio, que é un dos máis prestixiosos que hai en España. É unha lista de nomes que pesan e agora estás ti aí. E deféndelo. É algo que me vai a acompañar toda a vida", sinala.
De entre todas as ideas que bolen na cabeza do pontevedrés está retomar un dos personaxes secundarios de 'Cando a tormenta pase', a Osvaldo Salazar, "un tipo implacable, sen escrúpulos", aínda que quizais "demasiado escuro, demasiado amoral como para ser o protagonista da súa propia historia". Podería entón Salazar acompañar a Loureiro na súa volta ás protagonistas femininas, polas que confesa predilección.
"Este é o primeiro libro protagonizado por un home que escribín en moito tempo. Gústanme as protagonistas femininas porque creo que teñen moitísimos máis matices, son máis complexas e iso á hora de contar unha historia é fundamental", confesa.
Polo momento, o único reto que se expón o flamante gañador do Fernando Lara é continuar coa campaña do libro, que o terá fóra de casa até ben entrado xullo, aínda que recoñece ter xa a vista posta noutra promoción, a adaptación cinematográfica do seu primeiro libro, Apocalipse Z, da man de Amazon Prime --que se estreará en Nadal en 192 países--. A esta seguiranlle outras adaptacións como a serie da 'Ladrona de Huesos' e, quizais, tamén deste último libro, segundo avanza.
"Para min foi unha sorpresa que viñese xente xa a preguntarme por posibles adaptacións. Significa que a historia está ben, que o premio é merecido, que parece que lle vai a gustar aos lectores, aínda que ao mesmo tempo sexa unha responsabilidade enorme. Pero estou moi feliz. O meu traballo é contar historias. Así que canto máis lonxe cheguen as historias, mellor, máis o gozo eu".
Andalucía
